Po niespełnione marzenia... [Maroko 2014]

[Neno]

Popołudnie, twarde kamieniste ścieżki w górach ostro dają w kość. Nie tylko nam, EnJoy prawie gubi narzędziówkę.

Dziś wiem, że to wina odkręconej od wibracji śruby - akurat tam nie dałem kleju na gwint.

Trytki w ruch i można jechać dalej.

Co chwilę jednak postój i kontrola.

Zostaję w tyle jednak nauka nie poszła w las! Chłopaki czekają na mnie, Dominik wręcz nie odpuszcza mnie na krok!

Z jednej strony cieszę się, z drugiej jestem wkurzony na siebie, że opóźniam ekipę.

Gdzieś na skraju gór i pustyni jest takie miejsce, gdzie Darek rozmarzył się...

A, że człowiek nie świnia i czasem się umyć musi...

Tak naprawdę ową wodą myjemy zachlapane błotem chłodnice naszych motocykli i ruszamy dalej.

Z tego popołudnia, z dalszej drogi pamiętam jedynie przestrzeń, wysoką temperaturę, shimę przy 130km/h, która nieomal wysadziła mnie "z fotela" i wspaniałe widoki. Aaaaa i jedno drzewo, nawet z cieniem.

Zaczyna się robić płasko.

5ty bieg, łycha.

Jedziemy jeden obok drugiego by sobie w oczy nie kurzyć, na tyle daleko by w razie gleby jeden nie zrobił krzywdy drugiemu. cały czas kontrola.

Jakieś 2h przed zmierzchem dojeżdżamy do kempingu, tam podejmujemy decyzję, że na dziś wystarczy. Nie mamy się gdzie spieszyć bowiem ekipa asfaltowa odpuściła jednak wydmy, ku którym podążamy. Schodzi z nas ciśnienie - zwalniamy tempo.

[Neno]

Targujemy dobrą cenę i zostajemy. W oczekiwaniu na obiadokolację rozbijamy namioty, robimy pranie, gaworzymy z właścicielami obiektu w którym jesetsmy jedynymi gośćmi. Jest kameralnie.

Zanim ruszę z aparatem na pobliską wydmę mija jednak chwila czasu...

Szybkim krokiem ruszam w drogę bowiem słonko bardzo szybko zachodzi. Do wydmy mam jakieś 600-700m.

Ruszam na lekko, bez latarki, telefonu, nawigacji...

Mam tylko aparat - bez lampy błyskowej ;)

[Neno]

Wychodzę z Campu, mam tylko jedną baterię więc nie szaleję ze zdjęciami:

Miejscowy burek i jego buda:

Omijam mury i szybkim krokiem zmierzam ku najwyższej wydmie w okolicy.

Słonko jest już naprawdę nisko. Zaczynam biec. Co chwilę postój na fotkę, uspokojenie oddechu, strzał i biegnę dalej.

Widok na nasz "ośrodek":

i jego otoczenie:

Do szczytu jeszcze daleko a ja opadam z sił.

Ta praca za biurkiem nie idzie mi na dobre...

W końcu jestem, zdążyłem!

Cierpliwie czekam na zachód, barwy okolicy, cienie, zmieniają się z minuty na minutę.

Aparat przy oku, kręcę się dookoła, co chwilę słychać klepnięcie migawki.

Kadr za kadrem, scena za sceną. Kradnę te widoki.

Balans bieli szaleje ;) ja też. Ta feria barw!

Na dole wydmy melduję się już w kompletnych ciemnościach... Mniej więcej wiem gdzie iść, pytanie tylko czy wiem mniej, czy więcej... Niby niedaleko ale cholera.... nic nie widać, nic nie słychać. Bardzo nieprzyjemne uczucie.

Idąc zapamiętałem tylko, że była jakaś dróżka wyjeżdżona przez auta, kilka drzewek oddalonych od siebie o kilkadziesiąt metrów, powinienem je teraz zostawić po prawej stronie.

Idę.

Wiem, że mają agregat, powinno zaraz coś zabłysnąć.

Stoję, czekam - lepiej tak niż pójść w złym kierunku.

5 minut później zapala się żarówka- ledwo ją widać ale wyznacza mi kierunek. Ruszam.

Co ciekawe - dźwięk agregatu słyszę dopiero jak dostrzegam mury!

Jestem.

Minęło chyba z 1,5h albo i dłużej a obiadu jak nie było - tak nie ma.

Chłopaki nawet zaczęli się o mnie martwić...

cdn.

[przemek96]

Ehhh ale cudownie tam jest... Kiedyś, ale tylko po drogach.

[wajzer]

Neno...... ale żeś nadupił piasku w tym odcinku.....aż mi się z kompa wysypuje :biggrin:

[Neno]

Neno...... ale żeś nadupił piasku w tym odcinku.....aż mi się z kompa wysypuje :biggrin:

;)

 

 

Wieczór.

Rozsiadamy się wewnątrz pomieszczenia służącego jako jadłodajnia i w oczekiwaniu na obiadokolację obserwujemy ganiające wszędzie i po wszystkim pająki wielkości dłoni dziecka. Podobno były też większe - ja nie widziałem. Brrrrrrrr.....

W końcu jest i nasza strawa!

Do zachwytu daleko ale jest zjadliwe.

Szama!

Syn Patrona, opiekuję się przybytkiem. Mega sympatyczny Gość!

Po raz kolejny stwierdzamy, że najlepsza była... herbata ;)

Około 23 gaśnie generator. Robi się ciemno. Usypiamy.

Poranek to szybkie zbieranie się do wyjazdu, mocno opóźnione przez pomiar oleju w starszej Tenerce, dolewkę tegoż.... ależ poroniony system - Japończycy się nie postarali ;(

Widok na nasz kemping:

Tuż przed odjazdem prysznic i w drogę:

Z tego dnia nie mamy zdjęć. Powód: lepiej się było niezatrzymywać, znów wszystko zalane woda, kluczenie, poszukiwanie drogi, by przyjechać, by nie ugrzęznąć. Na drugim "brzegu" zbiorowisko miejscowych, pewnie czekają by komuś "pomóc" - łatwa kasa od białasa, a stawki ogromne.

Udaje się!

Szybka szutrówka, potem równie szybki asfalt i po południu dojeżdżamy do Merzougi.

Chłopaki idą na piwo, ja na wydmy - w końcu za chwilę zachód słońca.

Niestety znowu nie potrafię ogarnąć balansu...

Idę wypatrując drogi na jutro. Tak... jutro chcę powalczyć i spełnić swoje kolejne marzenie - nie wierzę w to ale powalczyć zdrowa rzecz!

Ślady są, więc się da! Nadzieja, jest nadzieja!

W pogoni za marzeniami:

No i słonko już za horyzontem...

Wszyscy już schodzą a chłopaki dopiero się wspinają, na wyścigi ;)

Daro górą !

Wracamy do namiotów i usypiamy. Na rano umówieni jesteśmy na walkę z wydmami.

 

 

 

 

Dzień zaczynamy bardzo wcześnie. Chcemy jechać na wydmy puki jeszcze słonko nisko - będzie chłodniej.

Dominik odpuszcza, tłumaczy się serwisem Yamahy. Fakt - trochę problemów z nią ma.

My tymczasem jedząc śniadanie spuszczamy powietrze 0,9.... dużo... 0,8.... jeszcze za dużo.... 0,7 wydaje się być ok.

Koniec końców kemping opuszczamy na flakach, w których jest raptem 0,6 atmosfery.

Pierwsze metry niepewnie, rozpoznanie terenu itd. itd.

Co tu pitolić.

30 minut później:

Stoję na szczycie i drę ryja ;) Wyładowuję energię jaka we mnie siedzi!

Tu już spokojniejszy:

Niestety zdjęcia tylko z komórki, z dołu nie ma. Darek został z aparatem - niestety baterie padły...

Jakiś film nakręcił, kiedyś się ukażę. Może... Oby!

Wjazd to jedno, zjazd - to dopiero jest wyzwanie!

3 minuty zbieram się by wbić jedynkę, by ruszyć. W końcu trzeba.

Ruszam, gleba.

Wstaję... otrzepuję się z piasku i udaje się!

Następnym razem zrobię to z samej góry, nie pęknę jak teraz - obiecuję sobie!

Misja kompletna. Wracamy więc na kemping, pakujemy co tam kto jeszcze zostawił, obiad i ruszamy dalej.

Cel: dogonić w końcu ekipę!

Może się uda.

Może...

cdn.

[wajzer]

Macie jaja zeby jeździć po takim piachu, ja jak widzę choćby troszeczkę na asfalcie to się cały trzęsę :biggrin:

[Dudinozor]

Krzychu skromny jesteś- sam widziałem jak Hanią wybierałeś trudniejszą opcje trasy i nawet mam na to dowody :D

 

[wajzer]

Hahaha..... grunt to wiedzieć kiedy wypuścić podwozie :biggrin:

[de_Palma]

Jakość tych zdjęć mnie powaliła na kolana. Nie wiem czy to Twoje umiejętności czy świetny sprzęt, ale każde jedno wygląda jak dzieło sztuki. Gratulacje!! Pewnie nie możesz się opędzić od propozycji ludzi z National Geographic :biggrin:

[Neno]

Jakość tych zdjęć mnie powaliła na kolana. Nie wiem czy to Twoje umiejętności czy świetny sprzęt, ale każde jedno wygląda jak dzieło sztuki. Gratulacje!! Pewnie nie możesz się opędzić od propozycji ludzi z National Geographic :biggrin:

Hahahahah . Dobre !

Uciekam przed nimi ( ludźmi z NG) w niedzielę na Czarny Ląd bo mi żyć nie dają.

Pewnie dlatego relację skończę w X czasie. Ale przed wyjazdem obiecuję coś jeszcze skrobnąć!

 

Ruszamy w pogoń za ekipą asfaltową.

Niestety po konsultacjach telefonicznych wychodzi na to , że spotkać nam się znów nie uda. Oni uciekają na północ, w kierunku FEZu, my mamy w planach słynne wąwozy - Todra i Dades a już tak naprawdę interesuje nas "droga" łącząca drogi prowadzące przez owe wspaniałości skalne.

Dziś dużo nie powalczymy, czeka nas tylko dojazdówka asfaltem - czyli nieco ponad 200km , w sam raz na ciepłe popołudnie.

Zgodnie z planem, bez większych przygód dojeżdżamy do celu. Po drodze mijam jedno z moich niespełnionych marzeń, miejsce do którego ciągnie mnie jakaś magia, miejsca w którym chciałbym spędzić kiedyś noc, rozpalić ognisko, popatrzeć w gwiazdy...

(zdjęcia z jednego z poprzednich wyjazdów)

Przed wjazdem do wąwozu napełniamy zbiorniki paliwa i jedziemy za Dominikiem, który prowadzi nas na nocleg.

Tanio, czysto, bezpiecznie i w jakim miejscu!

Zostaję poserfować po internecie a chłopaki zabierają właściciela hostelu i jadą na zakupy. Koleś ma im wskazać miejsce gdzie można zakupić "coś na wieczór" ;) A wieczór ma być nie byle jaki bo ku nam podążają Doris z Michałem na KTM990. Mieli już dość asfaltów, chcieli jednak spróbować marokańskiego off-a. Między innymi dlatego zostałem i czekam. Siedzę na werandzie nasłuchując pomruków KATa.

Są!

Szybkie rozlokowanie w pokoiku i czekamy na resztę.

Wieczór upływa nam miło i miło ;)

Spać kładziemy się o przyzwoitej porze bowiem budziki ustawiliśmy na 7AM, tak, by o 8Am być już w drodze.

No właśnie, o 8....

:D

[Neno]

Chłodny poranek.

Wszyscy smacznie śpią.

Wybija 8. EnJoy dawno już gotowy do wyjazdu, jego kierownik również.

Idę budzić ekipę, po czym sam spokojnie siadam i obserwuję prace porządkowe na werandzie. Dziś na obiad ma przyjechać duża grupa turystów, więc wszystko musi lśnić choć my nie narzekaliśmy na brak czystości, naprawdę sympatyczne miejsce.

45 minut później ruszamy. Jest naprawdę chłodno, zwłaszcza w wąwozie spowitym w cieniu. Przed nami kilka kilometrów asfaltowej drogi, potem odbijamy w lewo, niby w drogę a tak naprawdę w znacznej części będzie to koryto rzeki, rzeki, która zabrał drogę ze sobą...

Łatwo nie było, zwłaszcza dla pary na KTMie ale nie zauważyłem by narzekali.

Też miałem swoją przygodę... ale o tym chwilę później.

Początek drogi - równo, łatwo, ciekawie, pięknie!

Pogoda fenomenalna. Nic tylko jechać, jechać i jechać.

Po chwili jednak zaczynają się pierwsze schody. Na razie proste do ogarnięcia bowiem drogi brakuje tylko krótkimi odcinkami.

Dwie Tereski i Kat trzymają się razem, ja co chwilę uciekam do przodu, by po kilkunastu sekundach zostać daleko w tyle. Taka jazda wymaga skupienia. I dopóki owo skupienie jest na wysokim poziomi idzie mi doskonale...

W tych oto pięknych okolicznościach przyrody zbiera mnie na jakieś głębokie przemyślenia, 40 może 50km/h, jazda na autopilocie, zaduma.

Efekt - przednie koło podwija się na piasku. Motocykl upada. Na tyle wolno, że wybudzony z letargu wystawiam nogę. Leżymy. Boli jak diabli.

Patrzę i... robi mi się gorąco. Stopa "patrzy" w drugą stronę niż leżę ;( Wciągnięta przez sakwę została wykręcona. Nie dam rady jej wyciągnąć.

Leżę i drę ryja. Nie ma nikogo. Dłużej nie ma co czekać, od leżenia lepiej mi nie będzie. Wyginam śmiało ciało... kask wbijam w ścianę (legliśmy obok skałki) lewą nogą odpycham motocykl, przewracam go na drugą stronę i ufff.... noga jest wolna! Mogę ruszać, bez jakiegoś mega bólu więc raczej nie złamana. Chciałbym zobaczyć co się stało ale boję się ściągnąć but.

Kuśtykając stawiam motocykl do pionu, siadam w jego cieniu i czekam. Większość ekipy już odjechała. Z tyłu Michał z Dorotą zrobili sobie mały odpoczynek, może za chwilę dojadą, może jakoś to będzie.

Może....

cdn.

[Neno]

Siedzę. Myślami jestem daleko stąd widząc konsekwencje tego co się stało.

Moje przemyślenia przerywa grzmot KTMa.

- No przecież nie będę jęczał - myślę sobie i macham do Michała by jechał dalej, jakoś do asfaltu dojadę, a potem się zobaczy.

Jakoś udaje mi się wgramolić na kanapę. Staram się unikać pracy poturbowaną kończyną. O jeździe na stojaka mogę zapomnieć. Każdy ruch to ból, który zakłócam darciem ryja. jakoś mniej boli ;)

Dojeżdżam w końcu do asfaltu. Wzdycham tylko, bo za mną zostało kilka fajnych plenerów do uwiecznienia. Z drugiej strony... HURRRRAAA. Własnie spełniłem swoje kolejne niespełnione marzenie! Mieliśmy kiedyś ową drogę przejechać z kolega ale strach nas obleciał i odpuściliśmy. I w sumie bardzo dobrze. Dziś wiem ,że nie była to droga na tamte umiejętności, na tamten motocykl. Kolega na 100% dał by wtedy radę - ja poległbym gdzieś w połowie.

Ekipa czeka na mnie z wieścią, że Dominik wraca na kemping. Awaria zacisku sprawiła, że skończył mu się już drugi komplet klocków i odpuszcza dalszą jazdę. W zamian ja opowiadam im swoją przygodę. Dostaję na pocieszenie kawałek owoca i przyjęcie środków przeciwbólowych. Pierwsze przyjmuję, przed drugim się wzbraniam. Twardym trza być !

Żegnamy się z Dominikiem i ruszamy: on na południe, my na północ.

Cel: stacja benzynowa. Wbijam w navi tą najbliższa i ruszamy. Po drodze jeszcze trzeba kupić chlebek (czekamy na niego z 15 minut, przynoszą nam ciepły - prosto z piekarni).

Asfalt kończy się po kilkudziesięciu kilometrach.

Zaczyna się piękna ścieżka przez góry.

Jedziemy już tylko we czwórkę, na trzy motocykle. Darek z bolącym obojczykiem, ja z boląca nogą i Michał z zatruciem i Dorota ;) Ona jedyna ma się dobrze. Faceci...

Zdecydowanie jedna z piękniejszych ścieżek w mojej "karierze".

Raz, że kocham góry, dwa, że jesteśmy tu po południu i słonko kładzie piękne cienie, wyciąga z otoczenia wspaniałe kolory. I jakoś tak zapominam, że noga... o niej przypominam sobie gdy trzeba stanąć. Zatrzymuje się więc na lewej nodze, motocykl od dawna nie widział luzu. Ale co tam, jedziemy! Ale... pomaleńku ;)

Niemal za każdy wzniesieniem fota, niemal za każdym zakrętem fota! czas leci, drogi nie ubywa.

Na szczycie temperatura spada do 1*C. Brrrrrrrrrr a przecież mamy końcówkę gorącego lata! Wysokość - niespełna (o ile nie ponad) 3000m npm robi jednak swoje.

Dobrze, że już z górki bo lecimy na oparach. Tylko Tereska ma jeszcze jako taki zapas paliwa.

Garmin prowadzi nas jednak cały czas dzielnie do stacji benzynowej. Prowadzi, prowadzi i ... doprowadził w takie miejsce:

Stajemy. Wybiega do nas dziewczynka i wie czego szukamy... Prowadzi nas 2 domy do tyłu, puka do drzwi i śmiejąc się obserwuje jak będziemy tankowali. A tankowaliśmy tak:

Chłopak uwija się jak w ukropie. Targujemy się jak tylko możemy ale jest nieugięty. Wie, że ma deficytowy towar ;)

Nawet Darek zatankował co nieco .

Dalej ciśniemy już asfaltem. Nadal przez góry.

Jest cholernie zimno, na dodatek zaczyna kropić deszcz a jakakolwiek cywilizacja za XY km.

Zmierzcha...

O rozbiciu namiotu nie ma mowy - nie ma nawet metra kwadratowego płaskiej powierzchni , takiej niezagospodarowanej. Wszędzie coś rośnie lub ktoś mieszka. Lipa!

W akcie desperacji lądujemy w obskurnym acz klimatycznym "pensjonacie" który dofinansował sam król o czym informuje tablica na budynku. Cały wieczór zastanawiamy się do czego i ile tu dołożył... ;)

Impreza (w czajniczku nie było wo(ó)dy...):

A może i była... ;)

Zimny był cały dzień, no tak od południa. Noc też była "chłodna" ;)

Powiem tylko tak: piździło konkretnie, nawet w budynku.

Brrrrrrrr

Usypiamy. I tylko co chwilę ktoś chrapie, ktoś szczęka zębami z zimna, ktoś jęczy z bólu gdy trzeba się przewrócić na drugi bok... ;)

[Neno]

Po wczorajszym gorącym zakończeniu zimnego dnia, nie chce nam się ruszać zbyt wcześnie tyłków. Pogoda na zewnątrz również nie zachęca. Niby słonecznie a zimno. Góry!

W końcu wyciągamy motocykle z garażu, żegnamy się z gospodarzem, rodziną i ruszamy dalej - przed siebie, w nieznane. Tak jak lubię! Wybieram punkt na mapie, stwierdzam, że tam mnie jeszcze nie było i... jadę ;) Przygoda tam na nas czeka, wiem to. Kwestia czasu. A im dłużej na nią czekam tym intensywniej smakuje. Mniam.

Jedziemy.

Na naszej drodze jest pewna przeszkoda, nie do przejechania, trzeba ja ominąć - droga jest po prostu zamknięta bo budują tamę.

Ryj mi się cieszy, bo wiem, że cała ekipa będzie chciała to objechać - niekoniecznie asfaltem. A nie od dziś wiadomo, że tam, gdzie kończy się asfalt, zaczyna się przygoda.

Ruszamy!

Droga pnie się wysoko, w piękne, malownicze góry. Poranne słonko tylko podkreśla ich urok.

Góry puste, zero ludzi choć co jakiś czas jakieś zabudowania mijamy, ciężko jednak powiedzieć czy są zamieszkane bo z reguły leżą na tyle daleko, że nie da się ocenić czy to dom, czy pozostałość po nim.

Są jednak co jakiś czas owce, więc raczej...

Im wyżej tym piękniej.

Na postoju Michał informuje, że kończy mu się benzyna. Jestem wkurzony na siebie, bo w Marrakeszu, na kempingu został Rotopax... Te dodatkowe 7L dało by nam super komfort podróżowania, psychika by tak nie cierpiała, odważniej ruszalibyśmy w nieznane. A tak... modlimy się by dojechać do kolejnego dystrybutora. Zostało jakis 50km. 1h, max 2 jazdy.

I wszystko było pięknie, kolorowo, fajne widoki... dopóki nie zaczęliśmy zjeżdżać w dół - do cywilizacji. Nasza droga zaczęła robić się coraz bardziej grząska, czuć było, że niedawno tu "trochę" popadało. Już wiemy, dlaczego OFF ekipa z Hiszpanii odradzała nam przejazd tą droga. W zasadzie to oni nam odradzali podjęcia próby przejazdu bo droga ponoć nieprzejezdna... a my na cięzkich motocyklach i w ogóle ;)

No ale jak nie my to kto ?

Do stacji benzynowej 30km...

Michał co chwilę odciąża Kata o całe 45kg...

Oj będą kłopoty ;)

W dodatku nie wiadomo czy za chwilę nie lunie znowu...

cdn.

[Luca]

cdn. ale kiedy?