szaki

Moim celem nie była obrona tego "wariata na moto z toru wyścigowego" tylko to co napisałem wcześniej. Posta brzmi jakby pisał go stary precel z puszki. Bez obrazy, to nic osobistego. Ja staram się korki przejeżdżać jak najszybciej, tak jak mi na to pozwalają warunki. I często ktoś na moto przeleci obok szybciej ode mnie. Tylko dla tego że to zrobił nie jest od razu debilem co chce się zabić. Skoro ja czegoś nie potrafię i dla mnie jest coś za szybko to nie znaczy że dla innych też. Jeżdżę z kumplem na crossach, ja dopiero zaczynam on ma lekkie doświadczenie. Mój szczyt możliwości na jaki mi pozwala strach i technika są lekko śmieszne dla niego. W moich oczach jego akcje są dla mnie niemożliwe w tej chwili. Dla niego normą, jemu technika na to pozwala . Czy dla tego mogę go nazwać debilem co chce się zabić?

Ja sobie mogę niejedno zarzucić ale to i tak nic nie zmienia w jego poście. I nie czepiam się i nie bronię.

Przeciskając się przez korek możesz to robić w odległości kilkudziesięciu cm od samochodów. Jak trzeba mieć ustawione lusterka w aucie żeby mieć tam martwe pole? Na tylną szybę? Wystarczy jedna sprzeczność?

Pogubiłem się w tych twoich linkach. :biggrin:

Nie chodzi o to czy go było słychać, tylko o to że same sprzeczności w tym poście są.

A może po prostu go nie widziałeś i cię wystraszył swoim nagłym pojawieniem się. Co dla jednych jest szybko dla innych wolno. I odwrotnie. Twoja opowieść brzmi jak klasyka puszkarza.

WYMAGANIA DOTYCZĄCE MIEJSCA PRZEWIDZIANEGO DO UMIESZCZENIA TABLIC REJESTRACYJNYCH § 1. 1. Miejsce przewidziane do umieszczenia tylnej tablicy rejestracyjnej powinno stanowić równą, prostokątną powierzchnię o następujących minimalnych wymiarach: 1) dla pojazdów samochodowych mających cztery i więcej kół: a) szerokość 520 mm i wysokość 120 mm albo b) szerokość 340 mm i wysokość 240 mm; 2) dla motocykli i czterokołowych pojazdów samochodowych o maksymalnej mocy silnika do 15 kW - szerokość 280 mm i wysokość 210 mm; 3) dla motorowerów i czterokołowych pojazdów samochodowych o masie własnej do 350 kg i maksymalnej mocy netto silnika nieprzekraczającej 4kW: a) szerokość 100 mm i wysokość 175 mm albo b) szerokość 145 mm i wysokość 210 mm; 4) dla ciągników rolniczych - szerokość 240 mm i wysokość 165 mm. 2. Miejsce to powinno być takie, aby po zamocowaniu tablice spełniały następujące wymagania: 1) położenie tablicy względem osi podłużnej pojazdu: a) środek tablicy nie może być położony na prawo od wzdłużnej płaszczyzny symetrii pojazdu, b) lewa krawędź tablicy nie może być położona na lewo od pionowej płaszczyzny równoległej do wzdłużnej płaszczyzny symetrii pojazdu i przechodzącej przez jego lewy obrys; 2) tablica powinna być prostopadła z dokładnością do 2° do wzdłużnej płaszczyzny symetrii pojazdu; 3) tablica powinna być pionowa z dokładnością do 5°; jeżeli jednak jest to konieczne ze względu na kształt pojazdu, może ona być odchylona od pionu: a) nie więcej niż o 30°, gdy powierzchnia ze znakami rejestracyjnymi jest skierowana ku górze i pod warunkiem, że górna krawędź tablicy jest nie wyżej niż 1,20 m nad ziemią, a dla ciągnika rolniczego 1,72 m nad ziemią; warunku wysokości nad ziemią nie stosuje się do pojazdów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, b) nie więcej niż o 15°, gdy powierzchnia ze znakami rejestracyjnymi jest skierowana ku dołowi i pod warunkiem, że górna krawędź tablicy jest powyżej 1,20 m nad ziemią, a w przypadku ciągnika rolniczego 1,72 m nad ziemią; warunku wysokości nad ziemią nie stosuje się do pojazdów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3; 4) wysokość położenia tablicy nad ziemią: a) wysokość położenia dolnej krawędzi tablicy nad ziemią nie może być mniejsza niż 0,30 m, a dla ciągnika rolniczego nie może być mniejsza niż 0,73 m oraz 0,20 m dla pojazdów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, b) wysokość położenia górnej krawędzi tablicy nad ziemią nie może być większa niż 1,20 m, a dla ciągnika rolniczego nie może być większa niż 1,72 m; jeżeli jednak wymóg ten nie może być spełniony w praktyce, wysokość położenia może przekraczać 1,20 m, lecz powinna być tak zbliżona do tego wymagania, jak to jest możliwe ze względu na konstrukcję pojazdu, i nie może w żadnym przypadku przekraczać 2 m, a dla ciągnika rolniczego 2,75 m; w przypadku pojazdów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, wysokość ta nie może przekraczać 1,50 m; 5) wymagania widoczności geometrycznej: tablica powinna być widoczna z przestrzeni zawartej wewnątrz następujących czterech płaszczyzn: a) dwóch płaszczyzn pionowych stycznych do bocznych krawędzi tablicy i tworzących kąty 30° na zewnątrz ze środkową wzdłużną płaszczyzną pojazdu, b) płaszczyzny stycznej do górnej krawędzi tablicy i tworzącej kąt 15° do góry od poziomu oraz 30° dla pojazdów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, c) płaszczyzny poziomej przechodzącej przez dolną krawędź tablicy (5° do dołu od poziomu dla pojazdów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3); jeżeli jednak wysokość położenia górnej krawędzi tablicy nad ziemią jest większa niż 1,20 m, to ta płaszczyzna powinna tworzyć kąt 15° do dołu od poziomu; 6) wysokości położenia podawane w pkt 3-5 należy określać na pojeździe w stanie nieobciążonym. § 2. Kształtu i wymiarów miejsca przewidzianego do umieszczenia przednich tablic rejestracyjnych nie określa się.

Ugryzłeś się w język czy co?

A ja myślałem że oni pod tą kolumną właśnie na jakiś koncert czekają.

Nie jeden by oddał ze dwie skrzynki piwa za taką mozliwość. Jakis dziwny jesteś. :biggrin:

Słyszałem o takich firmach że potrafią brać duży procent, po drugie przy podpisaniu umowy musi być klauzura że bez powiadomienia Ciebie i twojej zgody nie mogą powziąć żadnej samodzielnej decyzji. Będą Ci zciemniać ze to utrudni im pracę ale bez tego możesz się dowiedzieć że przyjęli odszkodowanie i to nie takie jak ty chciałeś tylko takie jakie im wystarcza. Żeby uzyskać większe będzie to od nich wymagało większego zachodu a tak wysłali parę papierków i już mają kasę. A ty zdziwiony.

Nawet gdyby motocyklista pchał swoje moto to też by było z nadmierną prędkością. Szybkiego powrotu do zdrowia.

Ok, myślę że to rozumiem. Tyle że ten temat nie jest o sportach tylko o CB i podobnych jej. Więc wydaje mi się że nie można mówić że w porównaniu z CBR1000rr nie ma mocy. Bo nie ma. Chodzi mi o to czy np bandit i już nie pamiętam jakie były brane pod uwagę różnią się kosztami. Jeżeli zacznę używać jej do sportowej jazdy to wiadomo że wzrosną koszy, ale to nie jej przeznaczenie. Z poprzednich postów wynikało że zajc zna się na rzeczy i tego nie neguję co on pisze, tyle że to się ma nijak to tego tematu.

W związku z tym że po trzech sezonach na jednym moto stwierdziłem że po kobiecie, następnie po mieszkaniu czas na zmianę 2oo. Wymyśliłem sobie, nie będę pisał dlaczego bo nikogo to nie interesuje, że będzie to Yamaha BT 1100 Bulldog. Nikt nie robi takich pięknych pianin i cudnych keyboardów jak oni więc i moto muszą mieć dobre. :biggrin: Niestety na allegro liczba ich oscyluje w granicach 10 sztuk. Czy jesteście mi wstanie pomóc, wybrać z tych kilku linków dobry egzemplarz i jeszcze to uzasadnić? http://www.otomoto.pl/index.php?sect=show&id=M1330078 http://www.otomoto.pl/index.php?sect=show&id=M1226705 http://www.otomoto.pl/index.php?sect=show&id=M1525503 http://www.otomoto.pl/index.php?sect=show&id=M1526249 Niestety nigdzie nie ma w przecudnym malowaniu bordowo - czarnym. W takim :)

Dla mnie ta wymiana 4 litrów co 6 kkm wypada co rok. Świece co dwa. Synchro gaźników mam w cenie przeglądu czyli co rok. 6 litrów na 100 kilometrów to dużo? Co pali mniej tej pojemności?

No ale moja tak nie miała. To znaczy że miałem farta czy ty lipną wersję?

No bo napisałeś że jest droga w eksploatacji. Może po prostu twoja taka była?

Dobra, to wyjaśnij mi jedno. Ja swoją mam trzeci sezon robię w niej tylko coroczne przeglądy. Rocznie wychodzi mi właśnie około 6 tys km dlatego że większość jeżdżę po mieście. Nic więcej do niej nie dołożyłem i nie dlatego że jestem skąpy. Nawet odwrotnie, ja wymyślałem a mechanik mnie stopował. To jedno, a drugie to to że pali mi około 6 litrów na mieście. Czy to znaczy że jest droga w utrzymaniu czy odwrotnie, że mam fajny egzemplarz. Nie czepiam się tylko chciałbym wiedzieć co o tym sądzisz?

Żółty :biggrin:

No tutaj fakt że mogło by być lepiej, ale dla początkującego to może być plus bo jak wsiadłem na MT-01 kumpla to przy pierwszym heblu mało nie wyprzedziłem moto górą.

Ha ha, a wiesz że u mnie chyba tak jest bo już drugi przegląd nie wymieniam bo mechanik twierdzi że jest cacy :biggrin: Bezobsługowośc na tej zasadzie że poza przeglądami nic się nie robi. Ja to tak rozumiem.

Nie mam pojęcia, bo jak czytałeś wcześniej silnik CB jest bezobsługowy. :icon_razz:

Zajc miałem się już do Ciebie do końca życia nie odzywać za poprzedni post, ale naprawiłeś swój błąd i pochwaliłeś sevenkę. :biggrin: :crossy:

Sami chcieliście to macie, czytajcie. DZIAŁANIA POŚCIGOWE PROWADZONE PRZEZ POLICJĘ: 1/ Na podstawie Ustawy o Policji, policjant wobec osób nie stosujących się do wydanych poleceń ma prawo stosować: Art. 16. 1. W razie niepodporządkowania się wydanym na podstawie prawa poleceniom organów Policji lub jej funkcjonariuszy, policjanci mogą stosować następujące środki przymusu bezpośredniego: 1) fizyczne, techniczne i chemiczne środki służące do obezwładniania bądź konwojowania osób oraz do zatrzymywania pojazdów, 2) pałki służbowe, 3) wodne środki obezwładniające, 4) psy i konie służbowe, 5) pociski niepenetracyjne, miotane z broni palnej. 2. Policjanci mogą stosować jedynie środki przymusu bezpośredniego odpowiadające potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji i niezbędne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym poleceniom. 2/ ZARZĄDZENIE NR 495 KOMENDANTA GŁÓWNEGO POLICJI z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie sposobu pełnienia służby na drogach przez policjantów (Dz. Urz. KGP z dnia 15 czerwca 2004 r.) ze zmianami Zarządzenie nr.833 z 20 lipca 2004 r., poz.107 Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2002 r., poz. 58 z późn. zm. zarządza się, co następuje: ( Ustawa o Policji - Art. 7. 1. Komendant Główny Policji określa: 2) metody i formy wykonywania zadań przez poszczególne służby policyjne, w zakresie nie objętym innymi przepisami wydanymi na podstawie ustawy) §23.1.Policjant podający sygnał do zatrzymania obserwuje zatrzymywany pojazd tak, aby w przypadku niezatrzymania się go mógł odczytać i zanotować numer rejestracyjny lub w inny sposób zidentyfikować pojazd oraz jadące w nim osoby. 2.W razie niezatrzymania się pojazdu policjant natychmiast przekazuje dyżurnemu jednostki lub operatorowi stanowiska kierowania informacje o tym pojeździe i znajdujących się w nim osobach oraz, w miarę możliwości, podejmuje pościg zgodnie z § 29. §29.1.Patrol może podjąć pościg indywidualny w szczególności za: 1) kierującym pojazdem, który nie zastosował się do sygnału zatrzymania podanego przez policjanta lub w inny sposób jego zachowanie wskazuje jednoznacznie na chęć uniknięcia kontroli; 2) kierującym pojazdem, który nie zastosował się do wiążącego polecenia wydanego przez policjanta, zabraniającego kierowania pojazdem; 3) sprawcą przestępstwa lub sprawcą zdarzenia drogowego, który oddalił się z tego miejsca. 2.W przypadku konieczności podjęcia pościgu indywidualnego należy uwzględnić w szczególności: 1) upływ czasu od momentu ucieczki; 2) kierunek ucieczki; 3) rodzaj i cechy pojazdu będącego środkiem ucieczki; 4) warunki, w jakich odbywa się ruch, warunki atmosferyczne i topograficzne; 5) realne możliwości powodzenia pościgu. 3.Policjant powinien odstąpić od prowadzenia pościgu, a podjęty przerwać, jeżeli czynności pościgowe w sposób oczywisty zagrażają życiu lub zdrowiu policjanta bądź osób postronnych lub okoliczności, o których mowa w ust. 2, wskazują na brak możliwości osiągnięcia celu pościgu. 4.Sposób postępowania policjanta w razie konieczności podjęcia pościgu określają przepisy w sprawie organizowania i prowadzenia przez Policję działań pościgowych. 5.O podjęciu, zaniechaniu i zakończeniu pościgu należy niezwłocznie powiadomić dyżurnego jednostki Policji Policja prowadzi działania pościgowe na podstawie INSTRUKCJI PROWADZENIA DZIAŁAŃ POŚCIGOWYCH PRZEZ POLICJĘ, która stanowi Załącznik do zarządzenia nr 833 Komendanta Głównego Policji z dnia 20 lipca 2004 r. (Załącznik nr.1) W Służbie Celnej – brak instrukcji W trakcie wykonywania czynności służbowych, zmierzających do ujęcia i zatrzymania osoby ściganej, policjanci mogą podjąć pościg (pieszy lub środkiem transportu). Pościgi policyjne dzielimy na pościg indywidualny i zorganizowane działania pościgowe. Pościg indywidualny podejmowany jest doraźnie przez policjanta (patrol policyjny) w celu ujęcia: • osób, które podjęły próbę ucieczki, żeby uniknąć zatrzymania, legitymowania l lub kontroli osobistej; • podejrzanych oddalających się z miejsca zdarzenia, przestępstwa lub innego czynu naruszającego porządek i bezpieczeństwo obywateli; • poszukiwanych, rozpoznanych przez policjantów lub inne osoby, które w sposób oczywisty unikają kontaktu z policją. • Po zetknięciu się lub ujawnieniu osoby, którą należy ścigać, policjant zobowiązany jest do: • wszczęcia i prowadzenia za nią pościgu czołowego, w miarę możliwości dobierając sobie do pomocy innych funkcjonariuszy Policji, Straży Miejskiej, itp., • powiadomienia, w miarę możliwości jeszcze przed podjęciem pościgu, dyżurnego najbliższej jednostki Policji lub spowodowania jego powiadomienia oraz przekazania informacji o: • rysopisie osoby ściganej (ewentualnie jej danych osobowych), • kierunku prowadzonego pościgu, • sposobie ucieczki (pieszo, środkiem transportu) • podjętych czynnościach. • W przypadku stwierdzenia konieczności ścigania więcej niż jednej osoby, najpierw podejmuje się pościg za osobą: • bezpośrednio zagrażającą życiu lub zdrowiu ludzkiemu • uzbrojoną w broń palną lub inne niebezpieczne narzędzie, • uciekającą z przedmiotami pochodzącymi z przestępstwa, • znajdującą się najbliżej policjanta. • Od pościgu należy odstąpić a podjęty przerwać w przypadku konieczności udzielenia pomocy osobie, której życiu lub zdrowiu zagraża bezpośrednie niebezpieczeństwo i gdy nie można spowodować udzielenia jej pomocy przez osoby trzecie. Podstawowe cechy pościgu to: • szybkość i ciągłość działania, • zdecydowanie, • zachowanie zasad bezpieczeństwa, • dostosowanie do wyników rozpoznania, • dobór właściwej taktyki oraz form działania, Ze względu na bezpieczeństwo własne bez uprzedniego sprawdzenia terenu nie należy: • pokonywać przeszkód (np. murów, płotów, rowów) poprzez przeskakiwanie na ich drugą stronę, • wybiegać bezpośrednio zza rogu budynku (należy np. obiec, obejść szerokim łukiem), • wchodzić, wbiegać do nie rozpoznanych budynków, pomieszczeń, otworów, • przemieszczać się na wysokościach bez specjalistycznego zabezpieczenia.W przypadkach utraty kontaktu wzrokowego z osobą ściganą należy: • powiadomić o tym dyżurnego najbliższej jednostki Policji, • zapewnić sobie pomoc (dozorcy, mieszkańca itd.) w przeszukiwaniu pomieszczeń lub terenu, • bezwzględnie zachować szczególną ostrożność. Zorganizowane działania pościgowe prowadzone są przez jednostki Policji w celu ujęcia osób: • stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia • skazanych, tymczasowo aresztowanych lub zatrzymanych, które zbiegły z miejsca prawnej izolacji, konwoju, • co do których istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa lub które są sprawcami szczególnie niebezpiecznych przestępstw t. j. : zabójstwo, zamach terrorystyczny, uprowadzenie osób w celu wymuszenia okupu lub określonego zachowania się, rozbój, kradzież rozbójnicza, wymuszenie rozbójnicze, umyślne ciężkie uszkodzenia ciała, zgwałcenia ze szczególnym okrucieństwem, podpalenie lub umyślne spowodowanie w inny sposób niebezpieczeństwa powszechnego dla życia albo zdrowia. • Policja może uczestniczyć w działaniach pościgowych zorganizowanych przez inne podmioty (np. za sprawcą nielegalnego przekroczenia granicy RP, dezercji z bronią). W sytuacjach zagrożenia życia i zdrowia ludzkiego, policjant powinien przygotować broń palną do użycia (wydobyć i przeładować broń), mając na względzie; • rodzaj zdarzenia i osoby w nim uczestniczące, • przypadki, warunki oraz zasady użycia broni, • czas i warunki widoczności, • umiejętności posługiwania się bronią, • rodzaj uzbrojenia i jego sprawność techniczną, • skuteczność użycia broni w danych warunkach, • bezpieczeństwo (unikać ustawiania się na linii strzału, nie trzymać palca na języku spustowym broni, unikać manipulowania bronią, odkładania jej czy oddawania innym policjantom, zachowywać bezpieczne odległości itd.). • Użycie broni palnej przez oddziały i pododdziały Policji następuje na rozkaz dowódcy po uprzednim poleceniu wydanym przez komendanta wojewódzkiego Policji. W przypadkach gdy wszelka zwłoka groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia ludzkiego polecenie komendanta wojewódzkiego nie jest wymagane. Dowódca oddziału (pododdziału) Policji przed wydaniem rozkazu użycia broni palnej do określonego celu, jest obowiązany: • ponowić wezwanie do zachowania zgodnego z prawem, • zagrozić użyciem broni palnej, • wydać rozkaz oddania strzałów ostrzegawczych w górę. W przypadkach gdy wszelka zwłoka groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia ludzkiego, czynności o których mowa wyżej nie są wymagane. W razie rozproszenia oddziałów i pododdziałów Policji i niemożliwości nawiązania przez policjanta kontaktu z dowódcą, policjant ma prawo użyć broni palnej w przypadkach określonych w art. 17 ust. 1 pkt. 1-4 ustawy o Policji, z zachowaniem wymogów określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 maja 1996 r. w sprawie szczegółowych warunków i sposobu postępowania przy użyciu broni palnej przez policjantów (Dz. U. Nr 63, póz. 296). W trakcie prowadzenia zorganizowanych działań pościgowych przez oddziały i pododdziały Policji należy stosować następujące zasady: • w broń palną gładkolufową wyposażać policjantów przeszkolonych w zakresie jej obsługi; • użycie każdego rodzaju broni na posterunkach następuje na rozkaz dowódcy posterunku w przypadku usiłowania przerwania blokady (zapory); • przy użyciu broni maszynowej dopuszcza się prowadzenie ognia pojedynczego lub krótkimi seriami; • strzelać gdy na linii celowania i jej przedłużeniu nie ma osób postronnych i policjantów biorących udział w pościgu; • przy użyciu broni na rozkaz dowódcy ogień prowadzić tylko do celów wskazanych przez dowódcę. W przypadku prowadzenia działań pościgowych w stosunku do osób, wobec których istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa lub, które są sprawcami szczególnie niebezpiecznych przestępstw tj. zabójstwo, zamach terrorystyczny, uprowadzenie osób w celu wymuszenia okupu lub określonego zachowania się, rozbój, kradzież rozbójnicza, wymuszenia rozbójnicze, umyślne ciężkie uszkodzenia ciała, zgwałcenie ze szczególnym okrucieństwem podpalenie lub umyślne sprowadzenie w inny sposób niebezpieczeństwa powszechnego dla życia lub zdrowia, dezercja z bronią oraz w innych uzasadnionych przypadkach, policjanci posiadają broń przygotowaną do natychmiastowego użycia. ZAŁĄCZNIK NR 1 Załącznik do zarządzenia nr 833 Komendanta Głównego Policji z dnia 20 lipca 2004 r. INSTRUKCJA PROWADZENIA DZIAŁAŃ POŚCIGOWYCH PRZEZ POLICJĘ Rozdział l Postanowienia ogólne § 1. Instrukcja określa planowanie, taktykę, metody i formy działania oraz wyposażenie i zadania sił policyjnych w trakcie prowadzenia działań pościgowych. § 2. Pościg powinien być oparty na pracy zespołowej (grupowej), gdzie każdy członek zespołu ma przydzielone konkretne zadania i rejon ich wykonania wyznaczony przez dowódcę. Rozdział II Planowanie działań pościgowych § 3. Organizację sił i środków wydzielonych do działań pościgowych określa plan rozwinięcia działań pościgowych. § 4. Plan rozwinięcia działań pościgowych powinien zawierać w szczególności: 1) miejsca usytuowania posterunków blokadowych (np. przy drogach wylotowych, skrzyżowaniach dróg, tunelach, mostach, przejazdach kolejowych, przeprawach promowych); 2) określenie niezbędnych sił i środków przeznaczonych do prowadzenia działań; 3) zarządzane centralnie długoterminowe działania mające istotny wpływ na dyslokację służby; 4) organizację dowodzenia, w tym: a) projekt decyzji komendanta wojewódzkiego Policji o wyznaczeniu dowódcy operacji i powołaniu sztabu, b) zasady funkcjonowania stanowisk dowodzenia, c) organizację działań, d) obieg informacji i zarządzanie jej zasobami; 5) zasady prowadzenia rozpoznania; 6) zasady organizacji łączności; 7) zasady organizacji zabezpieczenia materiałowo - technicznego, bytowego i medycznego; 8) zasady bezpieczeństwa policjantów i użytkowników drogi w obrąbie posterunku. Rozdział III Formy i metody prowadzenia pościgów § 5. Działania pościgowe w formie operacji lub akcji zarządza się, gdy siły i środki zaangażowane do działań w formie interwencji nie rokują zakończenia pościgu zatrzymaniem osób ściganych: 1) skazanych, tymczasowo aresztowanych lub zatrzymanych, które zbiegły z miejsca prawnej izolacji, konwoju; 2) co do których istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa. § 6. 1. Pościg bezpośredni rozpoczyna się z miejsca popełnienia przestępstwa bądź z miejsca pojawienia się osób ściganych i prowadzi do momentu ich ujęcia, zagubienia śladów lub wydania polecenia przez kierującego działaniami o zaprzestaniu pościgu. Celem pościgu bezpośredniego prowadzonego pieszo jest ujęcie osób ściganych przez policjantów prowadzących pościg indywidualnie bądź w składzie zespołu (grupy) pościgowego. Podczas prowadzenia pościgu bezpośredniego przy wykorzystaniu pojazdu należy: 1) dążyć do utrzymania kontaktu wzrokowego z pojazdem, którym poruszają się osoby ścigane; 2) przekazywać na bieżąco dyżurnemu jednostki Policji informacje niezbędne do zorganizowania wsparcia, wystawienia posterunków blokadowych, skierowania grupy policjantów do prowadzenia pościgu równoległego; 3) w miejscach wzmożonego ruchu na drogach i w strefach zamieszkania przed użyciem broni palnej, biorąc przede wszystkim pod uwagę bezpieczeństwo osób postronnych, ocenić zasadność i celowość zastosowania tego środka, uwzględniając przede wszystkim podstawy prawne, dopuszczające użycie broni w pościgu; 4) kontynuować pościg, nie podejmując próby wyprzedzania i blokowania pojazdu osób ściganych, do czasu aż znajdą się one w sytuacji, gdy dalsza ucieczka nie będzie możliwa; 5) wspólnie z grupą policjantów, o których mowa w pkt 2, dokonać zatrzymania osób ściganych. 2. W skład zespołu (grupy) pościgowego, w tym również posługującego się pojazdem, należy w miarę możliwości włączyć przewodnika z psem służbowym. 3. Jeżeli w pościgu bezpośrednim biorą udział przeszkoleni policjanci pododdziałów antyterrorystycznych, można zastosować dynamiczne zatrzymanie pojazdu, którym porusza się osoba ścigana. § 7. Pościg równoległy prowadzi się bez bezpośredniego kontaktu z osobami ściganymi w przypadku występowania korzystnych warunków terenowych lub układu sieci dróg. § 8. Pościg kombinowany, będący połączeniem pościgu bezpośredniego z równoległym, ma na celu niedopuszczenie do oderwania się osób ściganych od prowadzących pościg bezpośredni, wyprzedzenie ich i odcięcie drogi ucieczki przez policjantów, prowadzących pościg równoległy, oraz wspólne okrążenie i zatrzymanie tych osób. § 9. 1. Działania blokadowe realizuje się poprzez zorganizowanie posterunków blokadowych, obserwacyjno-meldunkowych i patroli, powiązanych w jeden system. Blokadę rozwija się na rubieży odcinka znanego lub prawdopodobnego kierunku ucieczki albo wokół określonego rejonu w postaci pierścieni. 2. Działania blokadowe wykonuje się poprzez: 1) Posterunek blokadowy - to wyznaczone i odpowiednio wyposażone miejsce pełnienia służby przez grupę policjantów, których zadaniem jest ujawnienie i zatrzymanie osoby ściganej, poruszającej się pojazdem mechanicznym. W skład posterunku blokadowego wchodzą: dowódca, policjant lub policjanci na wysuniętym punkcie obserwacyjnym, policjant lub policjanci wykonujący czynności kontrolne, policjant ubezpieczający lub zespół wykonujący te zadania. Policjanci pełniący służbę na posterunku blokadowym wzajemnie się ubezpieczają. Posterunek blokadowy może być zorganizowany w postaci: a) posterunku zaporowego wystawionego na kierunku ustalonej bądź domniemanej trasy ucieczki osób ściganych. Jego stan osobowy powinien być uzależniony od przewidywanej liczby osób podlegających zatrzymaniu, ich uzbrojenia i determinacji, a także od rodzaju wyposażenia posterunku. Posterunek zaporowy powinien być wyposażony w co najmniej jeden oznakowany pojazd służbowy, kolczatkę albo trwałe przeszkody do całkowitego zamknięcia ruchu na drodze, zwane zaporami, oraz środki łączności radiowej. Ponadto posterunek zaporowy może być wyposażony w inne środki wymienione w Instrukcji. Ugrupowanie i rozmieszczenie składu osobowego oraz zapór powinno zapewnić: możliwość zmniejszenia prędkości pojazdów (od znaku drogowego ograniczającego prędkość) aż do swobodnego jego zatrzymania; bezpieczne ominięcie lub wyminięcie zapory technicznej z prędkością do 10 km/godz.; całkowite uniemożliwienie przejazdu przez zaporę w przypadku pewności zbliżania się osób ściganych; bezpieczeństwo i wzajemne ubezpieczanie się policjantów; bezpieczeństwo pojazdów nadjeżdżających z przeciwnego kierunku ruchu, b) posterunku kontroli ruchu drogowego usytuowanego w miejscu, gdzie wystawienie posterunku zaporowego jest niecelowe przez cały okres trwania działań blokadowych. Posterunek kontroli ruchu drogowego stanowi bazę do szybkiego przekształcenia go w posterunek zaporowy. Jego stan osobowy powinien być uzależniony od czynników wymienionych w pkt.1 oraz uwarunkowań kontroli ruchu drogowego w miejscu zorganizowania posterunku, c) kamuflowanego posterunku blokadowego - jest to zaaranżowanie sytuacji nie kojarzącej się z działaniem Policji, która spowoduje spowolnienie lub zatrzymanie ruchu pojazdu osoby ściganej w sposób naturalny. 2) Posterunek obserwacyjno-meldunkowy - to wyznaczone i odpowiednio wyposażone miejsce pełnienia służby, uzupełniające blokadę terenu w punktach, gdzie niemożliwe lub niecelowe jest wystawienie innych jej elementów. Zakryte posterunki (punkty) obserwacyjno-meldunkowe mogą być jednoosobowe i mogą wchodzić w skład posterunków blokadowych. § 10. Zatrzymanie dynamiczne to zespół działań realizowanych przez specjalnie przeszkolonych policjantów pododdziałów antyterrorystycznych odpowiednio wyposażonych, polegające na zablokowaniu pojazdu będącego w ruchu w sposób uniemożliwiający dalszą jazdę, ze wsparciem grupy zatrzymującej. W trakcie realizacji zatrzymania dynamicznego, w celu osiągnięcia efektu zaskoczenia, można stosować elementy odwrócenia uwagi osób ściganych. § 11. Patrolowanie w działaniach pościgowych wykonywane jest w sytuacji braku bezpośredniego kontaktu z osobami ściganymi. Stan osobowy patrolu uzależniony jest od liczby osób ściganych, ich uzbrojenia i determinacji. Patrole mogą wypełniać funkcje obserwacyjne, kontrolne, pościgowe oraz brać udział podczas zatrzymywania osób ściganych. § 12. 1. Zasadzka wykonywana jest w działaniach pościgowych w sytuacji braku bezpośredniego kontaktu z osobami ściganymi. Szczegółowe zasady realizacji zasadzki określają odrębne przepisy. 2. Wypad wykonywany jest w działaniach pościgowych w sytuacji braku bezpośredniego kontaktu z osobami ściganymi. Wypad organizuje się do miejsca, w którym istnieje prawdopodobieństwo przebywania osób ściganych. 3. Do zorganizowania zasadzki i wypadu powinna być wyznaczona grupa policjantów w sile zależnej od liczby osób podlegających zatrzymaniu, ich uzbrojenia oraz innych czynników mogących mieć wpływ na bezpieczeństwo policjantów i skuteczność przedsięwzięcia. § 13. Przeszukiwanie rozpoznawcze wykonywane jest w działaniach pościgowych w sytuacji braku bezpośredniego kontaktu z osobami ściganymi. Realizacja przeszukania rozpoznawczego dokonywana jest przy uwzględnieniu następujących zasad: 1) w przeszukiwaniu rozpoznawczym rozróżnia się przeszukiwanie terenu i przeszukiwanie obiektów; 2) przeszukiwanie terenu prowadzi się "w pasie" i "dośrodkowo", gdy nieznane jest dokładne miejsce pobytu osób ściganych, ale wiadomo, że znajdują się one (lub mogą się znajdować) w określonym rejonie, oraz "gwiaździście" (odśrodkowo), w przypadku wykrycia śladów albo przedmiotów pozostawionych przez osoby ścigane lub pochodzących z przestępstwa; 3) przeszukiwanie terenu prowadzi się do zapadnięcia zmroku. Na okres nocy wzmacnia się siły stanowiące blokadę tego rejonu; 4) przed przeszukiwaniem obiektu należy dokonać jego okrążenia, wyznaczyć grupę policjantów do przeszukiwania obiektu, a po jego zakończeniu przejść do kontynuacji przeszukiwania terenu. Rozdział IV Taktyka działań pościgowych § 14. Pojęcia ogólne i zasady taktyki działań pościgowych Taktyka prowadzenia pościgów to sposób działań wyznaczonego zespołu (grupy) policjantów, obejmujący pościg, działania blokadowe, zasadzkę, zatrzymanie dynamiczne, wypad, okrążenie, patrol, rozpoznanie, zmierzające do likwidacji zagrożenia poprzez bezpośrednie oddziaływanie na pojazd ścigany lub osobę za pomocą środków przymusu bezpośredniego z użyciem broni palnej włącznie. W trakcie prowadzenia działań pościgowych należy przestrzegać następujących zasad: 1) celowość - polegająca na ustaleniu celu i sposobu wykonania zadania określonego w planie lub przekazanego przez przełożonego z uwzględnieniem faktycznych możliwości jego realizacji przy posiadaniu określonych środków i w określonych warunkach; 2) zaskoczenie - wyrażające się w nieoczekiwanym, nagłym i gwałtownym dla ściganego działaniu, wskutek którego zostaje on pozbawiony inicjatywy oraz możliwości zorganizowanego prowadzenia oporu (ucieczki). Podstawowym warunkiem uzyskania zaskoczenia jest skrytość, nagłość, szybkość działania, prostota i nieszablonowość prowadzenia działań; 3) aktywność (inicjatywa) - oznaczająca nieustanne dążenie do narzucenia ściganemu swojej woli i swoistego kierowania jego działaniami w myśl własnych celów i zamierzeń. Wyraża się przede wszystkim w wyprzedzaniu ściganego w działaniach, ciągłym i skutecznym użyciu środków przymusu bezpośredniego z użyciem broni palnej włącznie, dynamicznym manewrowaniu siłami w celu przenoszeniu głównego wysiłku na najważniejsze kierunki działania. § 15. 1. Pościg podejmowany jest doraźnie przez policjanta (patrol policyjny) w celu zatrzymania: 1) osób podejrzewanych o dokonanie przestępstwa lub innego czynu zabronionego, oddalających się z miejsca jego popełnienia; 2) poszukiwanych; 3) skazanych, osadzonych, tymczasowo aresztowanych lub zatrzymanych, którzy zbiegli z miejsca prawnej izolacji lub konwoju. 2. Podejmując pościg policjant powinien uwzględnić: 1) przyczynę ucieczki, przebieg zdarzenia poprzedzającego wszczęcie pościgu; 2) liczbę i zachowanie osób ściganych; 3) zagrożenia mogące wystąpić ze strony osoby ściganej, w tym również możliwość użycia przez nią broni palnej lub urządzeń i materiałów wybuchowych; 4) rodzaj i możliwości techniczne ściganego pojazdu, warunki drogowe, atmosferyczne i topograficzne; 5) realną szansę prowadzenia skutecznego pościgu, rodzaj i stan techniczny wykorzystywanego pojazdu służbowego, wyposażenie i uzbrojenie patrolu, możliwość uzyskania wsparcia. 3. Policjant o podjęciu pościgu powiadamia dyżurnego jednostki Policji, informując jednocześnie o: 1) przyczynie jego rozpoczęcia, danych umożliwiających identyfikację osoby ściganej, środka lokomocji i szybkości przemieszczania; 2) kierunku ucieczki i mijanych punktach orientacyjnych; 3) danych umożliwiających jednoznaczną identyfikację pojazdu służbowego (marka, kolor, numer rejestracyjny, kryptonim radiowy, znak taktyczny radiowozu) lub innego pojazdu, którym podjął pościg; 4) podjętych przez siebie czynnościach, zmierzających do zatrzymania osób ściganych lub ustalenia miejsca ich ukrywania. 4. W trakcie pościgu policjant powinien utrzymywać stałą łączność z dyżurnym jednostki Policji i na bieżąco informować o przebiegu pościgu. 5. Policjant dokonuje zatrzymania osoby ściganej albo prowadzi jej obserwację. 6. W przypadku kontaktu z dwiema lub więcej osobami ściganymi policjant powinien w pierwszej kolejności podjąć pościg za osobą, która: 1) bezpośrednio zagraża życiu lub zdrowiu ludzkiemu; 2) jest uzbrojona w broń palną lub inne niebezpieczne narzędzie; 3) ucieka z przedmiotami pochodzącymi z przestępstwa; 4) znajduje się najbliżej policjanta. § 16. Od pościgu należy odstąpić, a podjęty przerwać na zasadach określonych w § 8 pkt 1 zarządzenia nr 833 KGP w sprawie organizowania i prowadzenia przez Policję działań pościgowych. § 17. Ze względu na bezpieczeństwo własne bez uprzedniego sprawdzenia nie należy pokonywać przeszkód, wybiegać zza obiektu, wbiegać do budynków, pomieszczeń, otworów. § 18. W sytuacjach gdy zachowanie osób ściganych może zagrażać życiu lub zdrowiu ściganych lub innych osób, policjant obowiązany jest przygotować broń palną do użycia, tj. wydobyć ją i przeładować. § 19. 1. W trakcie prowadzenia działań pościgowych przez oddziały (pododdziały) Policji należy przestrzegać następujących zasad: 1) przy użyciu broni maszynowej ogień prowadzi się pojedynczy lub krótkimi seriami; 2) przy użyciu broni na rozkaz dowódcy ogień prowadzi się tylko do celów wskazanych przez dowódcę. 2. W przypadku prowadzenia działań pościgowych w stosunku do osób, wobec których istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa lub które są sprawcami szczególnie niebezpiecznych przestępstw, tj. zabójstwa, zamachu terrorystycznego, uprowadzenia osoby w celu wymuszenia okupu lub określonego zachowania się, rozboju, kradzieży rozbójniczej, wymuszenia rozbójniczego, umyślnego ciężkiego uszkodzenia ciała, zgwałcenia ze szczególnym okrucieństwem, podpalenia lub umyślnego sprowadzenia w inny sposób niebezpieczeństwa powszechnego dla życia lub zdrowia, dezercji z bronią oraz w innych uzasadnionych przypadkach, policjanci posiadają broń przygotowaną do natychmiastowego użycia. § 20. 1. W sytuacji uprowadzenia osoby lub groźby użycia materiału wybuchowego albo spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa powszechnego działania pościgowe mają w szczególności na celu: 1) uwolnienie uprowadzonej osoby; 2) zlikwidowanie zagrożenia dla bezpieczeństwa powszechnego. 2. Podejmowane działania powinny zmierzać bezpośrednio do uniemożliwienia dalszego przemieszczania się sprawcy, tak aby osiągnąć dogodną sytuację umożliwiającą uwolnienie zakładników i zminimalizowanie zagrożenia dla bezpieczeństwa powszechnego. 3. Po uniemożliwieniu dalszego przemieszczania się sprawcy do działań wprowadza się siły specjalistyczne Policji, w szczególności negocjatorów policyjnych lub pododdziały antyterrorystyczne. 4. Plan rozwinięcia działań pościgowych, o którym mowa w § 3, powinien uwzględniać wyznaczenie, w porozumieniu z właściwym miejscowo dowódcą pododdziału antyterrorystycznego, miejsc na drogach, w których uniemożliwienie dalszego przemieszczania się sprawcy rokuje najlepsze powodzenie działań sił antyterrorystycznych. 5. W przypadku braku możliwości skierowania ściganych w miejsca określone w ust. 4 organizuje się miejsca doraźne. § 21. Użycie śmigłowców policyjnych w działaniach pościgowo-blokadowych 1. W działaniach pościgowych śmigłowiec wykorzystuje się do: 1) rozpoznania i patrolowania oraz koordynowania działań; 2) szybkiego przemieszczenia sił i środków; 3) zorganizowania powietrznego punktu dowodzenia. 2. Przed wprowadzeniem śmigłowca do działań należy dokonać analizy: 1) zasadności użycia śmigłowca do działań; 2) warunków atmosferycznych na czas prowadzonych działań. 3. Dowódca śmigłowca, po zarządzeniu wylotu do działań i przylocie na miejsce zdarzenia, wykonuje zadania określone przez dowodzącego działaniami. 4. Czynności związane z prowadzonymi działaniami pościgowymi załoga śmigłowca rejestruje za pomocą sprzętu audiowizualnego, np. kamery SVHS, VHS, termowizyjne (w zależności od wyposażenia śmigłowca). 5. Podczas lotu dowódca śmigłowca zobowiązany jest zachować bezpieczną odległość od ściganego obiektu, uwzględniając możliwość ostrzelania śmigłowca. 6. Zabrania się wykonywania zadań, które przekraczają możliwości techniczne śmigłowca i kwalifikacje załogi lub obowiązujące przepisy lotnicze. Rozdział V Specyfika prowadzenia rozpoznania w działaniach pościgowych § 22. 1. Rozpoznanie w działaniach pościgowych to całokształt czynności, których celem jest zapewnienie dowodzącemu działaniami dopływ informacji, mających wpływ na ich organizację i przebieg. 2. Prowadząc rozpoznanie w działaniach pościgowych należy dążyć do ustalenia: 1) miejsca pobytu, rysopisu i danych osoby ściganej; 2) kierunków i sposobów ucieczki; 3) pojazdu, jakim aktualnie posługuje się osoba ścigana; 4) topografii terenu i charakterystyki obiektów; 5) kontaktów osoby ściganej oraz innych informacji związanych z tą osobą (uzbrojenie, determinacja, temperament, skłonności, uzależnienia, stan zdrowia np.); 6) źródeł dowodowych; 7) innych danych istotnych dla prowadzonych działań. 3. Rozpoznanie podczas działań pościgowych powinno być prowadzone na wszystkich szczeblach dowodzenia i realizacji akcji / operacji według następujących zasad: 1) Powszechność rozpoznania w działaniach pościgowych. Obowiązek prowadzenia rozpoznania spoczywa zarówno na wszystkich policjantach biorących udział w działaniach, jak i na pozostałych policjantach pełniących służbę w rejonie prowadzonych działań. Istotne jest szybkie upowszechnienie wśród policjantów, pełniących aktualnie służbę, informacji o wszczęciu działań pościgowych i osobach ściganych. 2) Ciągłość prowadzenia rozpoznania w działaniach pościgowych. Rozpoznanie powinno być prowadzone nieustannie przez cały czas trwania pościgu. W przypadku przerwania lub zaprzestania działań pościgowo-blokadowych w dalszym ciągu należy prowadzić czynności procesowe i operacyjne. 3) Sprawność i szybkość przekazywania informacji. Skuteczność prowadzonych działań zależy przede wszystkim od szybkości działania. Informacje uzyskane w drodze rozpoznania od policjantów, a także od osób cywilnych powinny zostać jak najszybciej zweryfikowane i przekazane do kierującego działaniami. 4) Bieżąca analiza uzyskanych informacji. Zbierane informacje podlegają sprawdzeniu i powinny być poddawane bieżącej analizie, polegającej na ciągłej konfrontacji informacji napływających z informacjami oraz danymi, które są w posiadaniu sił biorących udział w działaniach. Celem analizy jest właściwe ukierunkowywanie działań oraz dostosowywanie taktyki działań do aktualnej sytuacji operacyjnej. § 23. 1. W przypadku utraty kontaktu z osobami ściganymi i braku dopływu informacji z rozpoznania zarządza się przeszukiwanie rozpoznawcze. 2. Prowadząc rozpoznanie podczas działań pościgowych, należy korzystać z dostępnych źródeł informacji, w tym: 1) rezultatów pracy grupy operacyjno-procesowej na miejscu zdarzenia; 2) rozpoznania posesyjnego; 3) patrolowania i penetracji terenu; 4) informacji pochodzących od społeczeństwa (np. w wyniku publikowanych w mediach apeli i komunikatów); 5) przedstawicieli firm dysponujących środkami łączności (np. radio taxi, CB Radio); 6) sąsiednich jednostek Policji; 7) zbiorów ewidencyjnych; 8) środków masowego przekazu; 9) osobowych źródeł informacji; 10) obserwacji i lustracji terenu (również z wykorzystaniem lotnictwa policyjnego); 11) środków techniki operacyjnej. 3. Użycie sił i środków pionu techniki operacyjnej w działaniach pościgowych może odbywać się tylko w sposób i na zasadach gwarantujących pełną niejawność ich zastosowania 4. Decyzję o użyciu sił i środków pionu TO w działaniach pościgowych podejmuje komendant wojewódzki Policji po uzyskaniu opinii właściwego miejscowo kierownika komórki TO, potwierdzającej celowość i zasadność użycia sił i środków pionu techniki operacyjnej. Rozdział VI Procedury kierowania i dowodzenia w działaniach pościgowych § 24. 1. Dyżurny jednostki Policji: 1) po otrzymaniu informacji o podjęciu pościgu kieruje siły i środki w celu wsparcia prowadzących pościg, w tym poprzez wystawienie posterunków blokadowych; 2) na miejsce popełnionego przestępstwa lub rozpoczęcia pościgu kieruje policjanta lub policjantów w celu: a) zebrania dodatkowych informacji o osobie ściganej oraz środku lokomocji, którym się porusza i kierunku ucieczki, b) ustalenia świadków zdarzenia, c) niedopuszczenia do zatarcia śladów na miejscu przestępstwa, d) procesowego udokumentowania zdarzenia; 3) o zdarzeniu i podjętych działaniach powiadamia kierownika jednostki i dyżurnego jednostki nadrzędnej; 4) kieruje na miejsce zdarzenia pogotowie ratunkowe lub inne wyspecjalizowane służby, jeżeli charakter zdarzenia tego wymaga; 5) powiadamia drogą radiową wszystkich policjantów, pełniących służbę w rejonie prowadzonych działań pościgowych o zaistniałym zdarzeniu; 6) jeżeli osoby ścigane mogą opuścić rejon podległy jednostce Policji, obowiązany jest zawiadomić sąsiednie jednostki Policji (w strefie przygranicznej również placówki Straży Granicznej) o potrzebie wystawienia posterunków blokadowych na prawdopodobnych kierunkach ucieczki, a także poinformować o rodzaju i liczbie zaangażowanych sił i przekazać dane umożliwiające jednoznaczną identyfikację pojazdów prowadzących pościg (kryptonimy radiowe, numery rejestracyjne, znaki taktyczne radiowozów); 7) kieruje działaniami pościgowymi do czasu wyznaczenia dowódcy. 2. Po otrzymaniu informacji o działaniach pościgowych, prowadzonych przez podległą komendę powiatową Policji, dyżurny komendy wojewódzkiej Policji: 1) analizuje i ocenia ich skuteczność, a jeżeli działania prowadzone przez komendę powiatową Policji nie rokują osiągnięcia celu, włącza do pościgu inne jednostki Policji; 2) koordynuje działania komend powiatowych Policji do czasu wyznaczenia przez komendanta wojewódzkiego Policji dowodzącego działaniami; 3) o przebiegu działań na bieżąco melduje komendantowi wojewódzkiemu Policji i dyżurnemu KGP oraz informuje o ich rozwoju dyżurnych ościennych KWP, jak również - w zależności od sytuacji - dyżurnych służb współdziałających; 4) jeżeli zachodzi taka potrzeba, uzgadnia z rzecznikiem prasowym KWP zasadność przekazania komunikatu do mass mediów, informującego o zdarzeniu i prowadzonych działaniach pościgowych. Komunikat taki powinien zawierać ostrzeżenia i wskazówki o sposobie zachowania się w przypadku zauważenia osób ściganych; 5) w uzasadnionych przypadkach zwraca się do dyżurnego KGP o udzielenie pomocy przez inne KWP, zwłaszcza w postaci: a) wystawienia posterunków obserwacyjno-meldunkowych i blokadowych na kierunku ucieczki osób ściganych, b) wykorzystania ich sił i środków, c) zarządzenia blokady krajowej lub wojewódzkiej. § 25. 1. Kierownik jednostki Policji odpowiedzialny jest przede wszystkim za stworzenie warunków do sprawnej organizacji działań pościgowych, w tym zwłaszcza: 1) funkcjonowanie systemu alarmowania stanów osobowych jednostki Policji, zapewniające mobilność sił i środków do działań; 2) egzekwowanie od dyżurnych znajomości algorytmów postępowania i topografii terenu; 3) opracowanie i aktualizację planu działań pościgowych; 4) przygotowanie do działań i szkolenie policjantów (w tym przewidywanych do wyznaczenia dowódców i członków sztabu); 5) zapewnienie obiegu informacji; 6) nadzór nad sprawnością działania systemu łączności, środków transportu i innego wyposażenia. 2. Podczas prowadzonych działań pościgowych kierownik jednostki podejmuje decyzje w sprawach dotyczących: 1) wyznaczenia dowódcy akcji/operacji; 2) powołania sztabu; 3) wsparcia w siłach i środkach (własnych i przydzielonych przez jednostkę nadrzędną); 4) organizowania współpracy z innymi podmiotami. 3. Po przeprowadzonych działaniach kierownik jednostki zatwierdza sprawozdanie, rozlicza koszty zaangażowania sił i środków - własnych i przydzielonych. Zobowiązany jest również do wyciągnięcia wniosków szkoleniowych i aktualizacji procedur reagowania na podstawie doświadczeń z przeprowadzonych działań. § 26. 1. Obowiązkiem dowódcy operacji/akcji jest zapoznanie się z informacjami o zaistniałym zdarzeniu, przebiegiem dotychczasowych działań i czynnościami, jakie wykonano do momentu przejęcia dowodzenia. 2. W przypadku stwierdzenia niezrealizowania któregokolwiek zadania zleca bezzwłocznie jego wykonanie. 3. W zależności od czasu, jaki upłynął od chwili zdarzenia, dowódca podejmuje decyzje o wystawieniu posterunków blokadowych w miejscach zapewniających odizolowanie obszaru, na którym prowadzone są działania. 4. W uzasadnionym przypadku zleca rzecznikowi prasowemu nagłośnienie zdarzenia w mediach lokalnych z uwzględnieniem rysopisu sprawcy i cech indywidualnych środka transportu, którym sprawca się przemieszcza. 5. Gdy wynik wstępnych ustaleń wskazuje, że osoba ścigana posługuje się pojazdem, dowódca nawiązuje współdziałanie z sąsiednimi jednostkami, włączając do działań blokadowych na kierunku przemieszczania się osoby ściganej wydzielone siły z tych jednostek. 6. Na podstawie analizy możliwości sił i środków własnych dowódca podejmuje decyzję w sprawie wystąpienia do jednostki nadrzędnej z wnioskiem o wsparcie. Przesłankami uzasadniającymi wystąpienie z wnioskiem o wsparcie siłami etatowych i nieetatowych oddziałów prewencji i pododdziału antyterrorystycznego są w szczególności: 1) konieczność przeczesywania dużych obszarów leśnych; 2) prowadzenie działań pościgowych za zorganizowaną grupą uzbrojoną w broń palną lub gdy działania prowadzone są w strefie nadgranicznej; 3) wzięcie przez osoby ścigane zakładników; 4) zbiorowa ucieczka z miejsca prawnej izolacji. 7. Dowódca podejmuje osobiście decyzję o zakończeniu akcji/operacji po zatrzymania ściganego lub ocena prowadzonych działań wskazuje, że ich dalsza kontynuacja nie przyniesie spodziewanego efektu. Rozdział VII Środki stosowane w działaniach pościgowych § 27. W zależności od rodzaju zadania, potrzeb oraz warunków prowadzenia działań pościgowych policjantów (grupy policjantów) oraz jednostki i komórki organizacyjne Policji dodatkowo wyposaża się w: 1) kolczatki drogowe i inne środki przymusu bezpośredniego oraz uzbrojenie; 2) hełmy i kamizelki kuloodporne; 3) środki: a) transportu (policyjne i poza policyjne), b) łączności, c) pozoracji; 4) przenośne znaki drogowe, barierki oraz inne środki i urządzenia; 5) sprzęt oświetleniowy i rozgłaszający; 6) plany i mapy; 7) inny sprzęt specjalistyczny. Rozdział VIII

He he, nie ma żadnej.