MotoGóry

[JanuszW]

Już, teraz czekam na kolejną część :-)

[Neno]

Bazar jak to bazar... kolorowo, orientalnie ale o dziwo nie tłoczno, ba - PUSTO!




















I znów jesteśmy ciężarem dla portfela - a to soczek, a to to, a to tamto...







Obiad w fajnej knajpie - tu się upieram, że ja zapłacę. O mało nie dochodzi do awantury, pomóc mnie wypchnąć z kolejki do kasy, dla Rezy, pomaga nawet Sara. Odpuszczam... w sumie to również oddycham z ulgą, bo obiad kosztował dużo, bardzo dużo, na tyle dużo, że tym razem płaci Sara - wyciąga plastik i mówi "gościnność mojego taty nie zna granic" uśmiechając się przy tym szeroko, dając nam do zrozumienia , że to żaden kłopot, że ich na to stać. Oby!

Jedzenie przepyszne, lokalne napitki, sałatki, przystawki ale również coś europejskiego ale podane po irańsku - kurczak z ryżem. Pycha. I ten mleczny napój po wszystkim. Do dziś pamiętam te trzeszczące po nim kiszki :D

[pancur]

Motocyklowy klimat :)

[wajzer]

.... a najlepsza Honda z kufrem centralnym, hehe tam to można zapakować :rolleyes:

Sara też niczego sobie :)

[JanuszW]

Z tym płaceniem to kicha jakaś, niby fajnie, że gościnni ale do końca nie kumasz, czy tak wypada i czy Oni przez kolejne dwa miechy nie będą się odbijać od dna? Taka Perska gościnność (jak u nasz z weselami - zastaw się ale postaw).

[Neno]

Wiesz Janusz, to nie tylko tam, w Afryce miałem to samo, w Gruzji, Armenii - to po prostu chyba nastawienie takie na przybysza, na obcego. Sam nie wiem jak i czym to tłumaczyć. Ba, nawet kiedyś w `99 w Grecji puszczali nas za darmo na autostradach, bo turyści, bo fajni ;) Płaciliśmy tylko na 2 bramkach - reszta za free a było tego trochę.

Zresztą wspomniany wcześniej kierowca ciężarówki - wiózł i karmił nas całą dobę i też nie pozwalał sobie nic kupić, sami sobie tez nie mogliśmy - taki obyczaj chyba. Zresztą... o płaceniu za nas jeszcze będzie wiele razy a mimo to Iranu i tak nie udało się zrobić za 100$. Nie liczyłem ale chyba nawet za 200 się nie udało... ale do tego dojdziemy.

Podsumowując: mamy z Tomaszem nadzieje, że nie postawili/zastawili się za mocno!

 

Edytowane 19 Marca 2014 przez Neno

[tomek12345]

Super wyprawa i jej opis. Jednego tylko nie mogę zrozumieć. Dlaczego nie wjechaliście motocyklami do Iranu ? Czytałem wcześniej Twój opis i zastanawiam się czy z dzisiejszej perspektywy możesz ocenić gdzie tkwił błąd?

[Neno]

To nie błąd, to zaniechanie z powodu braku kasy ( ok 30.000zł) - brak dokumentu celnego - CdP, który kosztuje niewiele (600-700zł) ale wymaga gigantycznego zastawu wniesionego dla PZMotu.

Pewnie można było okupować granicę przez klika godzin i po wniesieniu drakońskiej łapówki by nas wpuścili ale myśmy od poczatku zakładali, że Iran fajnie było by poznać bliżej a nie z perspektywy przelotu autostrada i w momencie gdy nas nie wpuszczą (wiedzielismy co jest potrzebne by bezproblemowo przekroczyć granicę) to specjalnie się nie załamujemy.

Tak naprawdę jadąc tam motocyklem nie poznalibyśmy tych ludzi, tych miejsc, bo samemu wszystkiego nie znajdziesz - nie ma to jednak jak z miejscowym.. Pewnie byłby by inne przygody po drodze - pytanie czy pozytywne...

Jedno jest pewne - nie żałujemy.

Edytowane 20 Marca 2014 przez Neno

[formoto]

Podziwiam pomysłów i ich realizację.

[Neno]

Końcówka dnia...

 

 

Czas wracać do auta, powolutku trzeba się szykować do dalszej drogi, kupić bilety na nocny autobus. Nim jednak odwiozą nas na dworzec chcą pokazać nam jak pracują, głównie Reza, nasz kierowca.











Pakujemy się do auta i śmiejąc się zaliczamy min. jazdę pod prąd - nasz kierowca się zagapił :D Ubaw po pachy, normalnie aż nam łzy płyną :D Tylko matka wymierza mu kilka ciosów w przedramię by się chłopak opanował bo jeszcze nas pozabija ;)
Powiem wam, że mają tam naprawdę wyrozumiałych kierowców! Ci, którzy jechali prawidłowo skwitowali to tak jak my - śmiechem. Zero klaksonów, stukania się palce w skroń itp. gestów. Wszyscy bawią się świetnie ;)































Bilety kupione, na szczęście tym razem pozwolili nam już zapłacić ;)
Żegnamy się serdecznie, wysłuchujemy jeszcze szeregu uwag by uważać, nie dać się naciągać, okraść i w ogóle jaki ten Teheran jest zły. Mamy też dawać znać z gór - jak nam idzie nasza eskapada w którą właśnie ruszamy.
Damavandzie - nadchodzimy! No dobra, nadjeżdżamy ;)

[SolDraconiSeptem]

Ale autobusy to maja wypas..... :)

[tomek12345]

To nie błąd, to zaniechanie z powodu braku kasy ( ok 30.000zł) - brak dokumentu celnego - CdP, który kosztuje niewiele (600-700zł) ale wymaga gigantycznego zastawu wniesionego dla PZMotu.

Pewnie można było okupować granicę przez klika godzin i po wniesieniu drakońskiej łapówki by nas wpuścili ale myśmy od poczatku zakładali, że Iran fajnie było by poznać bliżej a nie z perspektywy przelotu autostrada i w momencie gdy nas nie wpuszczą (wiedzielismy co jest potrzebne by bezproblemowo przekroczyć granicę) to specjalnie się nie załamujemy.

Tak naprawdę jadąc tam motocyklem nie poznalibyśmy tych ludzi, tych miejsc, bo samemu wszystkiego nie znajdziesz - nie ma to jednak jak z miejscowym.. Pewnie byłby by inne przygody po drodze - pytanie czy pozytywne...

Jedno jest pewne - nie żałujemy.

Oczywiście tak myślałem. Zadałem to pytanie dlatego, że czytając opisy wypraw w tym kierunku spotykam się z różnymi ,, technikami" przekraczenia granicy.

Ciekawiło mnie dlaczego stosunkowo szybko zrezygnowaliście z wjazdu ( teraz wiem, iż zrobiliście to co zakładał plan alternatywny).

Wybieram się tego lata w tym kierunku - z tym, że nasz plan alternatywny zakłada Gruzję i okolice. Chyba będziemy bardziej zdeterminowani aby wjechać do Iranu na własnych sprzętach. Jakie będą efekty czas pokaże.

Pozdrawiam i śledzę dalej Twoją relację.

[Neno]

Pozdrawiam i śledzę dalej Twoją relację.

Wybieram się tego lata w tym kierunku - z tym, że nasz plan alternatywny zakłada Gruzję i okolice.

Powodzenia!

A Gruzję i okolicę tez liznęliśmy.

[Neno]

Niedziela 29 września, dzień 19.

Budzimy się kilkadziesiąt kilometrów przed Teheranem. Narasta ruch a słonko podnosi się coraz wyżej. Na szczęście dziś niedziela i miasto wolne jest od gigantycznych korków - do dworce docieramy więc sprawnie i szybko gdzie bez zbędnych ceregieli szukamy najtańszej oferty na dojazd do podnóża góry Damavand.

35$ załatwia sprawę. Miły kierowca w czasie drogi pomaga nam załatwić kilka spraw: zakupy, doładowanie karty telefonicznej (pre-paid), załatwienie zezwolenia (50$).

Schodzi nam tak do południa. Trasa z Teheranu, długa na około 120km kończy się na wysokości około 2200m n.p.m. Dalej wiedzie już tylko droga górska niedostępna dla zwykłych osobowych aut. Tu wysiadamy, żegnamy się z kierowcą wymieniając jednocześnie numery telefonów. Umawiamy się na telefon za 3-4 dni i drogę powrotną do miasta, na dworzec.




Kierowca odjeżdża a my robimy przepakowanie plecaków, zbieramy to co nam niepotrzebne i około 100metrów od drogi chowamy to pod sterta kamieni pełni obaw czy aby będzie to wszystko na nas czekało.
Ruszamy!
Pogoda fantastyczna, idzie się dość dobrze choć ciężko. mamy zapas jedzenia na 4 dni, zgrzewkę wody, 2L Coli....
Tu zaczynam żałować, że nie jesteśmy na moto. Fajna dróżka dla naszych motocykli, a i sił byśmy mniej stracili na to żmudne miejscami podejście. By sobie to urozmaicić idę na skróty, Tomasz po szutrowo - kamienistej drodze. Efekt: i tak dochodzimy w obrany punkt w tym samym czasie. 300m przewyższenia za nami, uciekła godzina, może nawet więcej - słonko pali nadal. Chwilę później do LandRovera zgarnia nas przejeżdżający tą dziurawą górską ścieżką biznesmen ze swoim pomocnikiem. Po drodze zapinamy reduktor, niektóre zakręty robimy na trzy raz, na dwa razy co trzeci... przepaść akurat po stronie Tomasza, który jest przerażony - jego pierwsza przygoda z samochodem terenowym i to od razu w górach, do tego tak wysokich!
Do końca nie wiemy gdzie nas wiozą, ale mówią (oczywiście na migi) by się nie przejmować, że pokażą nam dobra drogę. Wysadzają nas na około 3700m a to oznacza, że ni mniej, ni więcej: zaoszczędzili nam z 4-5h drogi!






Zaoszczędzony czas daje nam szansę na dotarcie do bazy jeszcze dziś, rozbicie namiotu i wyjście na szczyt już jutro! Omawiamy więc scenariusz tego wszystkiego przy obiadku i po chwili ruszamy dalej, do bazy z której zazwyczaj ruszają chętni przygód i zaliczenia tegoż wierzchołka do swojego życiorysu. Także ruszamy i my, po wynik, po przygodę, po piękne pejzaże, po zachwyt. Jesteśmy także ciekawi jak spiszą się nasze organizmy na wysokości powyżej 5.000m n.p.m. W końcu w planach jeszcze Kazbek, jeszcze Elbrus...






Damavand (5610-5670m n.p.m. w zależności od źródeł) widziany z około 3900m n.p.m.



Widać już pierwszy z budynków schroniska położonego na wysokości około 4300m n.p.m.



Ostatni odpoczynek, przerwa na zdjęcia i po 45 minutach dobijamy do schroniska, gdzie podczas rozbijania namiotu musimy wylegitymować się permitem.







Kilka widoczków z drogi do schroniska, z drogi na przełaj, przez góry, bez szlaku, mapy, szliśmy po prostu wg wskazówek człowieka, który nas wywiózł tak wysoko:










Wieczorem dowiaduję się od Tomasza, który wizytował schronisko, że jutro na szczyt ruszamy wraz z 3 osobową ekipą z Polski. Krótka pogawędka w namiocie kończy ten dzień. Budziki ustawiamy na 5:00 AM i zasypiamy twardym snem.

[JanuszW]

Czyli jutro o piątej rano kolejny odcinek :cool: